Door Arnout Karssenberg

Omdat onze reporter Jeroen Kruiver weliswaar een live verslag deed maar ook heel druk was met allerlei randzaken hier nog een terugblik op de wedstrijd van 2 april die ons twee matchpunten en een grote opluchting bezorgde.

In het begin deed de wedstrijd denken aan een WK-kandidatentoernooi van de FIFA. Ik kan mij tenminste geen teamwedstrijd heugen waarin op vijf borden binnen twee tot drie uur de vrede getekend werd. Nadat ik al vier man voorbij had zien komen met de vraag of ze remise mochten aannemen, dan wel mij voor een voldongen feit stelden dat het remise geworden was, kreeg ik zelf ook een remiseaanbod. Ik schatte mijn stelling en de situatie op de andere borden dermate in dat ik het verstandig achtte om het aanbod aan te nemen, en deed dat dan ook.

Daarna werd het een klassieke zinderende achtbaanrit waarin de prognose voor de eindstand op basis van de ontwikkelingen op de laatste drie nog spelende borden constant wisselde van winst tot verlies tot 4-4. Ik zag de bui van een zure en nipte 3,5-4,5 nederlaag al weer hangen, moest even weg voor een belangrijk telefoontje. Toen ik ophing, zag ik de blijde gezichten van mijn teamgenoten en wist ik dat de 4,5 bordpunten alsnog op een onwaarschijnlijke manier waren binnengehaald. Waar het er lange tijd op leek dat Fred nog wel remise kon pakken, begon het er daar steeds somberder uit te zien. Ben stond allang gewonnen, maar hield het spannend. En Malcolm? Die werd samen met Ben de matchwinnaar en zijn partij tegen Furkan Dengiz met zijn eigen commentaar kun je hieronder bekijken.

Na afloop werden de overwinningen van ASA 1 en 2 traditioneel gevierd met bier en lekker eten. De leukste opmerking was van Bob Beeke. Toen iemand vroeg of het eerste al veilig is, antwoordde hij droog: “Nee, nog niet, we kunnen nog promoveren.”

Als je echt alles over deze wedstrijd wilt weten, de partijen wilt naspelen en het centipionverliesniveau van elke speler wilt weten, dan verwijs ik je naar dit uitgebreide verslag op de site van UVS.